Góra Żar i trochę piasku

Niedziela, 19 sierpnia 2012 · dodano: 15.11.2012 | Komentarze 0

Suszec-Góra Żar
Odkąd wróciliśmy z Mariuszem znad naszego Bałtyku tak zostałem sam na rowerze. Mój wierny przyjaciel i towarzysz drogi uznał, że ma dość ;(. Tak więc oprócz niedzielnych wypadów z moim wujkiem i jego kolegami nie pozostało mi nic innego jak samotne pedałowanie… Ale dostałem propozycję od męża mojej kuzynki Adama, by wybrać się razem na górę Żar. Grzechem byłoby nie skorzystać z nadarzającej się okazji (przyzwyczaiłem się do samotnego jeżdżenia, ale już zaczynało mnie to męczyć).

Po porannej mszy wyruszyliśmy o godzinie 8 z pod mojego domu w kierunku Bielska-Białej. Rano ruch nie duży, wiatru mocnego nie było, ale jechało się wyjątkowo ciężko (do teraz nie wiemy dlaczego). Podróżując główną drogą dotarliśmy Bielska i zaczęliśmy podjazd na Przegibek. Przebiegał w miarę sprawnie i szybko. Na górze chwila przerwy, cola i dwa lody dla ochłody. Następnie droga w dół do Międzybrodzia Żywieckiego i zaczęliśmy wspinaczkę do naszego celu. Jechało się w miarę dobrze, odpowiednie przygotowanie, ale upał był nie do wytrzymania (termometry wskazywały 35oC), droga bez drzew i odrobiny cienia. Ale z rowerów nie zsiedliśmy i dojechawszy na górę rozkoszowaliśmy się… smakiem zimnego piwa :D Widokami oczywiście też, ale po takim wysiłku o niczym innym nie myśleliśmy jak tylko o schłodzonym „złotym napoju”. Następnie oczywiście pamiątkowe fotki, obiad składający się z pizzy i zjazd, ta najprzyjemniejsza część. Zjeżdżało się oczywiście wyśmienicie (jak zawsze), ale za bardzo poniosła mnie fantazja i prędkość. Zapomniałem o pierwszej zasadzie:„Zwolnij- Nie znasz drogi zjeżdżając pierwszy raz”. Nie znałem, nie zwolniłem i nie spodziewałem się piasku na zakręcie. Przy prędkości ok. 40km/h nacisnąłem hamulec, skręciłem kierownicą, a dalej poszło już gładko ;). Najpierw na kolano i łokieć, a potem głową (w kasku) o asfalt i na dokładkę przygniótł mnie rower. Następnie przejechałem trochę po asfalcie i wylądowałem w pokrzywach. Wstępne oględziny wykazały, że mam zdarty łokieć, cały bok i kolano, ale rower wyglądał na nieuszkodzony, tylko kierownica się przekrzywiła (całe szczęście). Wsiadłem z powrotem na rower i dokończyłem zjazd, już pomalutku. Adam czekał na mnie na dole i przeczuwał, że coś się stało. Szybka rozmowa o wypadku i podbiłem do pierwszego domu z prośbą o użyczenie wody utlenionej. Przemyłem rany i wyglądało, że jest dobrze. Adam poszedł wykąpać się do jeziora i po chwili ruszyliśmy w drogę powrotną. Na Przegibku krótki postój, na którym doszedłem do wniosku, że strasznie boli mnie pięta, gdy na niej staje, ale przecież nie będę się tym teraz martwił. Po jeszcze jednym postoju w Pszczynie na małe co nieco, wróciliśmy do domu.

Następnie zaczęły się poważne oględziny. Rower o dziwo nie ucierpiał mocno, pojawiła się rysa na błotniku i zgubiłem bidon… A co do mnie to mogę powiedzieć tylko tyle, że gdyby nie kask i pomoc Boga lub anioła stróża pewno bym nie miał okazji tego napisać. Oprócz zadrapań, podartą miałem bieliznę, pięta bolała przez 2 tygodnie, a w kasku pojawiło się wielkie pęknięcie. I niech mi ktoś powie, że szkoda na niego pieniędzy to zaroski go pizna w łeb ;p I tak też od tego czasu na wszystkich zjazdach już tak nie szaleję ;)
Ale podróż zaliczam do bardzo udanych, jest przynajmniej o czym pisać ;)